Dag 6; 1e therapiedag

Wow, wat een dag! Eindelijk is de dag daar waar we al zolang naar uit hebben gekeken. Voor de 2e keer mogen wij deze bijzondere therapie meemaken. Hopelijk met weer zulke goede resultaten als de 1e keer! Zou je meer willen weten over de therapie google dan naar CDTC.

Na een onrustige nacht; warm, mug, snurken (de auteur van dit stuk), deken inpikken (de man van de auteur van dit stuk), moeite met inslapen, de ander moeite met doorslapen, nachtelijk plassen, vroeg wakker.... met gezonde spanning opgestaan. Allemaal een beetje knorrig, waarschijnlijk door die dezelfde spanning. De ochtend duik werd niet overgeslagen. En om 8u moesten we ons melden bij het CDTC. Onze vrienden waren al vanaf 7u aanwezig en Teun lag intussen bij Nubia in het water. We hebben Daphne (kinderpsycholoog) en Britt (student pedagogiek) ontmoet. Leuke, vlotte meiden. En uit het Brabantse land (regio Breda) dus de gemoedelijkheid is er meteen. We hebben een hoop vragen gehad, ook Hidde. Die heeft vooral met zijn hoofd naar beneden gekeken, uit verlegenheid. Toen we het over de doelen gingen hebben is hij met Britt vast gaan omkleden. Zijn wetsuit aandoen. Samen zijn we op de volgende doelen uitgekomen:

• Zelfredzaamheid (billen afvegen, rug drogen)
• Prikkelverwerking (onder- en overprikkeling)
• Weerbaarheid (grenzen aangeven bijv.)
• Initiatief nemen/keuzes maken
• Emotie regulatie 
• Wie weet komt zijn openmondgedrag en de woordvinding problemen ook nog aan bod

Genoeg te doen! Na het gesprek is Daphne nog naar binnen gegaan en hebben ze daar oefeningen uitgevoerd. Gericht op elkaar leren kennen. Het passieve en de verlegenheid waren hier nog erg zichtbaar. Hij scande de meiden, zei alleen wat nodig was, maar genoot meteen. Daarna mocht hij mee naar het dok. Eerst een vlugge knuffel van ons, waarbij hij in tranen schoot. Samen liefdevol "afgekapt" en hem meegestuurd met de meiden. Dat ging gelukkig goed. Spanning stond op zijn snuitje. Ook zagen we dat terug in zijn handen. Gelukkig moest hij zijn krat zelf tillen, dat gaf goede afleiding. Wij mochten ook naar onze kijkplek en wat een mazzelaars zijn wij! We zitten frontrow met onze neus op het dok. Deze 2 mannetjes dolfijnen (Kanoa en Sami) hebben een eigen stuk zee ter beschikking. Ze willen namelijk geen nieuwe dolfijntjes 😉. Hidde begroette de 2 met "Hallo schatjes, hoe gaat het ermee? Ik ben er weer". 

Er verdween een last van zijn schouders, en ook bij ons! Schatje en Scheetje vielen elkaar even met tranen in de ogen in elkaars armen. Komt van de harde wind zullen we maar zeggen. Het was weer zo bijzonder om te zien. Hidde leek zich weer alles te herinneren. Eerst mocht hij zitten op de rand van het dok en gingen de dolfijnen en Hidde elkaar begroeten. Zijn voeten werden aangeraakt en Hidde durfde meteen een snuitje te aaien. Ook het over de rug aaien deed hij zonder schroom, terwijl hij binnen tegen Daphne had gezegd dat hij dat eng vond. De rug was "schraal". Hidde zwom meteen weer mee met de dolfijn. Zagen wel dat hij passief was en steeds de dolfijn losliet. Daphne legde dan subtiel zijn hand weer op de rug van de dolfijn. Ook mochten hij veel trucjes doen, die hij eerst zelf gekozen had, middels fotokaarten (kiezen uit 2 opties; dit zie je op een foto). Bijv. geluiden maken, tong uitsteken, spetteren, klappen met staart op het water, bal ophalen, etc.). En ook een kusje geven...nou Hidde is (na een zuigzoen) ook klaar voor het echte werk! Hij kon me toch een partij zoenen. Zo lang zoent hij ons nooit. Zelfs Daphne werd er enthousiast van. Alle liefde van een kind voor een dier werd hier zichtbaar. 

Na een tijd in het water wordt er ook gewerkt op het dok. Ze begonnen met het maken van een puzzel (5 stukjes...). Veel te makkelijk zei Hidde. Klopt natuurlijk als je er ook van 100 of zelfs 500 kan maken. De andere puzzel had ook maar 5 stukken, maar was complexer. Meer een smartgame. Kwam hij wel uit. Ook memory werd aangeboden. Alles om zijn focus te prikkelen en zijn manier van handelen te leren kennen. We hadden bij de intake gesproken over het slechte luisteren van Hidde. Hij lijkt je niet te horen of roept 100x ja en doet niks. Soms een diesel die opstart, soms gaat het goede laatje maar niet open. Dit zagen ze gebeuren bij de memory. Hij was afgeleid en keek weg, leek in zijn eigen wereldje. De dames gingen door met het spel en Hidde was aan de beurt. Draait even 2 kaarten om en heeft ze goed. Ze waren helemaal verbaasd. Wij niet, haha, maken we dagelijks mee. Hij ziet en hoort alles en neemt zoveel details waar terwijl wij denken dat hij er niet bij is. Als voorbeeld: Hidde kan heel veel met zijn hoofd schudden (van links naar rechts, zeeziek zouden wij er van worden). Dit doet hij in bed, bij het kijken naar tv of bij het autorijden. Maar bij dat laatste weet hij gewoon nog precies waar we rijden en waar we naar toe moeten. Hij is onze navigatie, ook al is hij er pas 1x geweest. 

Nadat Hidde van het dok af was, hij gaat dan douchen en omkleden, hebben we nog gekletst met de dolfijntrainster (Romy) en met Flor (begeleider van Jet en Imre bij de Brusjes groep). Ze mag zich morgen om half 8 melden! En ze bekijken nog welke tijd het definitief wordt en welke activiteiten ze gaan doen. Morgen wordt het snorkelen. Er zit nog een meisje van 12, een jongen van 15 en een jongen van 5 (die 2 laatste zijn broers, komen straks nog in het verhaal voor. Ook hebben we nog even naar Kanoa en Sami staan kijken. Vooral Sami is de charmeur. Kwam heel nieuwsgierig onder ons zwemmen. Dan houdt hij zijn kop schuin en kijkt je heel intens aan met zijn kraaloog. Toen we begonnen te zwaaien met onze handen (deze truc kennen we), zwaaide Sami met een vin terug. 

Na de therapie hebben we nog een nagesprek. Heel positief! Ze herkennen dus dat niet meteen reageren en dat passieve. Maar waren vooral heel trots over zijn start. Hij is mooi in contact met de dolfijnen. Ook reageren de dolfijnen mooi op hem. Ze zijn niet wild geweest. Hij mijdt nog oogcontact met Daphne en Britt. We zeiden al...maar hij ziet alles van jullie, hij observeert jullie stiekem. Zo ook ons aan de zijkant. Je ziet hem niet opvallend naar ons kijken of contact maken, maar we weten dat hij ons checkt. Ook het voeren van een gesprekje is erg lastig. Hij slaat dicht. We hebben hen getipt humor of liedjes in te zetten. Dan breekt het ijs mogelijk sneller. 

Ook heel knap was dat hij meteen wist wie welke dolfijn is. Na 1x contact maken. Dit kende ze nog niet van andere kinderen. Hidde zegt het aan de staart te zien! Terwijl Daphne zegt goed te moeten kijken. Kanoa heeft een wondje op zijn hoofd en wat stipjes en een ruwere kin. Sami is wat kleiner.

Na de therapie vielen de mama's zich weer emotioneel in de armen. En moesten we deze start vieren met een bakkie en iets lekker bij Hemingway. Teun had het zwaar na de therapie, dus we besloten ieder zijn rust te pakken. De meiden zijn hun huiswerk voor school bij ons komen maken. Hidde heeft ook nog gewerkt aan lezen. Wij zien vandaag een erg uitgelaten Hidde, vandaar ook zijn zin weer in zingen en werk maken. Hij voerde af en toe het hoogste woord. Tegen de avond was dat anders...knapte hij totaal af. 

Na het huiswerk zijn we met z'n achten bij ons privé strand gaan zwemmen en kletsen. Hans, Koen en Imre zijn een stuk de open zee in gaan snorkelen en hebben daar de prachtigste onderwaterwereld gezien. Ik kneep 'm wel, want de zee was nogal wild en er liggen heel veel rotsen daar. Daarna hebben ze, ook met Hidde en Jet erbij nog veel in het rustige baaitje gesnorkeld. Wat een plezier. De mama's en Teun hebben geluierd 😉. Never a dull moment! 

Een familie die nu ook bij het CDTC zit en op ons Resort verblijft kwam ook zwemmen. Zij hebben 3 jongens. De oudste (Bram) en de jongste (Kobus) zitten bij onze meiden in de Brusjesgroep. Hun middelste zoon, Klaas, heeft het Downsyndroom en is 12 jaar. We hebben hen in de bus ontmoet die ons van het vliegveld naar hier bracht. Dat was meteen een leuk contact. De kinderen hebben meer dan 1 1/2 uur gelummeld in de zee! Wat een genot. Ik zou lummelen nooit zolang volhouden, haha.

De hele dag hebben we bewolking gehad, maar toch zat er weer een beetje rood/bruin op onze velletjes. Gelukkig smeren we wat af. Na de zee even lui gehangen. Wat zijn we moe! In de avond Mexicaans gegeten. Dat was heerlijk. Nu liggen de kinderen weer knock-out, kijkt Koen 'Ik vertrek' en probeer ik de foto's nog toe te voegen. Morgen moeten we om half 7 er weer uit, dus ik duik er ook zo in. 

Alvast bedankt voor ieders aandacht middels lezen, reageren of gewoon aan ons denken! Doet ons goed! 😘