Dag 21&22; Laatste dag en thuiskomst!😲

We zijn er, beste lezers! Vraag niet hoe...maar met een ervaring rijker! Daarover zo meer😉. Dan wordt het alsnog een lang blog....

Op de laatste dag alle koffers klaargemaakt, geprobeerd te ontspannen (lukte niet, want uiteindelijk wil je toch naar huis), wat gezwommen, auto ingeleverd, geknuffeld en gelachen met Imre en Hidde, levensmiddelen en huishoudelijke producten bij Britt (op de stage boot) afgegeven, die warme lange broek en dichte schoenen weer eens aangetrokken en uiteindelijk om 15.15u kwam Deanne om de check van het huis te doen. En daarna loop je met je hebben en houwen naar de bushalte, waar de transfer vanuit CDTC ons oppikt. Samen met de familie Jetten zijn we naar Hato Airport gebracht. Dat was nog een gezellige busrit, logisch met 8 Brabanders! 

Op Hato was het inchecken al begonnen. Hier hoef je ook geen 3 uur van tevoren aanwezig te zijn. De tip van de Zwaantjes opgevolgd, meteen in de lijn van sky priority gaan staan en speciale assistentie aanvragen. Dan hoef je niet zo lang te wachten bij het inchecken en het boarden. Wel natuurlijk bij de douane en de check van lijf en spullen. Het is voor Stijn en Hidde prettig als het niet te lang duurt, al kunnen ze prima wachten. Het was niet heel erg druk op Hato. Wel een 'dingetje" bij de douane. Ik werd er uitgepikt om mijn ED-card te laten zien. Hadden we niet paraat. Terwijl Koen alles altijd zo goed op orde heeft. Het was voor de terugreis niet nodig om hem bij je te hebben, dus in koffer gelaten. Maar deze chagrijnige dame (die ook alleen maar haar werk doet en dat is geen leuk werk), keek me nog eens giftig aan. Op mijn vragen waarom en hoe het nu verder moest (koffer was al ingecheckt), negeerde ze mij compleet. Ze zat ijverig, met haar enorme nagels, te typen en zei niks tegen ons. Ineens duwde ze mijn paspoort onder mijn neus en zei "fijne reis". Huh? We snapten er niks van! Ach als dit het enige smetje op de hele reis was, die tot dan heel soepel verliep....

We konden nog net een plasje doen en even kort kletsen met Hans, Sonja, Stijn en Lisa, want al heel snel werden de mensen met priority verzocht te boarden. Toch gaaf zo'n leeg vliegtuig voor jezelf. Imre en Lisa kletsen nog en wij installeren ons. Zelfde plekken als heenreis. Het is net of je op een terrasje zit en lekker kunt gluren naar wie er voorbij komt. Typetje zus, jank baby zo. Patsers, vrouw alleen, te bloot geklede mensen (weten die niet dat het heel koud wordt in een vliegtuig?), veel gezinnetjes (moeten die kinderen niet naar school😉?), een hoester, etc. We vertrekken keurig op tijd en het gaat voorspoedig. Alle vier een filmpje op, tot we (na ongeveer anderhalf uur) merken dat er onrust is. Het meisje voor Koen is erg in paniek. Mensen kijken om, richting de keuken&wc's achterin de staart. Stewardessen rennen met bezorgde, haast panische gezichten voorbij. Vooral de hoofdstewardess stelt ons niet gerust. Ik zeg altijd tegen Koen; let op de gezichten en houding van de stewardess en je weet of je je zorgen moet maken. We maakten ons zorgen! We zien achterin 2 stewardessen met een groot grijs/geel masker op. We ruiken een rook- en of brandlucht. Nu raken mensen om ons heen in paniek. Vooral kinderen. Die beginnen te gillen, te huilen. En er wordt geroepen "ik wil nog niet dood" en "ik wil niet in het water komen". De meeste ouders blijven rustig. Koen en ik voelen dat ook. Je komt meteen in een soort redders-houding. Je kind vastpakken, beschermen, proberen iets zinnigs te zeggen, geruststellen. Hidde lijkt niet veel in de gaten te hebben. Intussen waren de TV's uitgeschakeld en ging hij gewoon op zijn tablet verder. Imre trekt wit weg, ik zie 1 traan over haar wang lopen. Ze kruipt zowat in me. Koen en ik kijken elkaar aan, zo van wat zou het zijn. Mijn hart bonkt, mijn maag draait om. Ik zie Koen een soort schietgebedje doen. 

Al snel wordt er door de hoofdstewardess omgeroepen dat er een calamiteit is. Er is kortsluiting geweest in de ovens en daarbij is flinke rookontwikkeling ontstaan. Ze weten op dat moment nog niet hoe het ervoor staat. We worden verzocht rustig te blijven. Een piloot en de gezagvoerder komen om de beurt kijken. Dat duurt lang. Het vliegtuig remt af, naar gevoel (alsof de motor uitvalt). Ook voelen we dat hij zakt en van koers veranderd, ietwat naar links. De gezagvoerder spreekt ons toe. Legt nogmaals uit dat er kortsluiting was en dat ze nu in nauw contact staan met de technische dienst van KLM. Het entertainmentsysteem (TV's) zal uit blijven. Er wordt zo min mogelijk elektriciteit gebruikt, uit veiligheidsoverwegingen. Na een hoop gerommel en spanning achterin komt er wat rust. De stewardessen in het middenstuk zie je ontspannen en weer lachen. Koen en ik weten dat het goed komt. De hoofdstewardess roept kort en euforisch om dat de rookontwikkeling onder controle is. Ze kan wel huilen. Daarna geeft de gezagvoerder nogmaals aan dat het onder controle is. Dat we aangepast eten krijgen (er kan niks opgewarmd worden) en we geen TV kunnen kijken. Als ik later een stewardess spreek zegt ze dat ze dit zelf nog nooit had meegemaakt. Het gelukkig wel vaak oefenen. Ze is er erg van geschrokken. Ze vroeg ook meteen hoe het met ons was en in het bijzonder met de kinderen. Fijn mens! 

De rest van de vlucht verloopt soepel, na het eten worden de lichten uitgedaan en gaat men slapen. De kinderen vallen gelijk in slaap. Halleluja, Hidde ook (zonder melatonine, want die had ik per ongeluk in het koffer laten zitten). Ieder een kind met hoofd op schoot of één tegen de schouder. Zelf slapen we ook, ongeveer 2uur. In 100 verschillende houdingen. Tegen 7u krijgen we het ontbijt. Omdat ze niet kunnen opwarmen zijn er geen warme dranken en geen warm eten (ei vermoed ik). We krijgen een bakje met ananas&meloen, een zakje mini american cookies en een koek met een soort krenten. Wat een suikerbom zo in de ochtend. We zien dat weinig mensen het opeten. Tegen het einde van de vlucht spreekt de gezagvoerder ons nogmaals toe. Hij vertelt wat er achter de schermen heeft plaatsgevonden. Dat de piloten de overweging hadden gemaakt om een noodplan in werking te stellen (via een stewardess hoorde Koen dat dat dan om een noodlanding op Costa Rica zou zijn gegaan), dat de technische dienst alles goed met ze had doorlopen en dat de vlucht voortgezet kon worden. Hij was trots op zijn team (stewardessen) en men werd dringend verzocht om filmpjes, foto's of geluidsfragmenten per direct te wissen. Mocht KLM er notie van krijgen dan zou het OM ingeschakeld worden. Dat mensen dat doen op zo'n moment! Onbegrijpelijk. Dat je met het zweet in je bilnaad bedenkt om dat te filmen!!! 

We hadden nog net 2 wielen op de landingsbaan of men begon heel hard te klappen. Daar houden wij niet van, maar we hebben een aantal stewardessen wel persoonlijk bedankt voor hun handelen. We zijn geland op de Polderbaan, dus dat betekende nog 15 minuten taxiën. Intussen konden we familie op de hoogte brengen van onze aankomst in Holland. Opa stond al te wachten, die moest nog even geduld hebben. Er volgt een lange wacht in het vliegtuig, een verre loop naar paspoort controle en bagageband. En dan duurt het nog een tijd voordat de koffers er zijn. Familie Jetten heeft ze als eerste en we nemen afscheid. Als we onze bagage hebben vliegen de kinderen opa om de nek en we besluiten nog een broodje te eten. Zo kunnen we ons verhaal even spuien over de vlucht. Na een goede rit terug stappen we om 12u over de drempel van ons huis. Daar worden we begroet door de parkiet, slingers, de post en een gevulde koelkast. Opa gaat zijn rust opzoeken en wij werken de koffers weg. Af en toe zijn we zelf ook even "weg", van die dutjes van 10 minuten. Toch ook weer fijn om thuis te zijn! Met een rugzak vol mooie herinneringen, nieuwe stappen en kracht om weer door te gaan.

Nogmaals dank voor jullie lieve en steunende woorden!

Tot over een jaartje of 3? 🤗