Dag 1; Vertrek&aankomst

Hoi allemaal, 

Het duurt even, maar we zijn er hoor! 

Dinsdag 19 april onze laatste werk-&schooldagen. We hoopten op een afvink dag, maar dat liep toch anders. Bij Koen onverwacht erg druk, mensen met examenstress, roosterproblemen en gesprekken. Bij mij viel er wel veel af te vinken, maar werd ik onderbroken door een app van de buurvrouw dat ons alarm thuis afging. Opa Jan met spoed naar ons huis gestuurd, maar die kreeg het probleem niet verholpen. Ik maar in de auto gesprongen en getracht mijn technische skills uit te voeren. Ook mij lukte het niet om het alarm af te zetten. (Dat alarm kost ons al een hoop energie...bij het uitvallen van een stop loeit hij (hels kabaal) en de vorige eigenaar kon ons niks zinnigs over dit alarm vertellen, als alleen een code die we moesten indrukken. We zijn al bezig met een nieuw alarm, maar door drukte heeft het bedrijf nog geen tijd voor ons gehad.) Intussen, doof van het geluid, onze elektricien (ook een Jan) gebeld. Die kon ons al video bellend instructies geven. Kastje opengeschroefd, accu ontgrendeld, andere draadje eruit... en nog steeds alarm! Stoppen uitgezet...nog alarm. Jan snapte er ook niks meer van...ga eens op zoek naar het geluid. In onze beleving zat het door heel het huis, maar boven wat sterker. Ik naar boven en wat bleek? Het was niet het alarm, maar een rookmelder (die op was)! Nondepie! Wat een duffe actie... mijn alarm ontmanteld, geen inbreker of brand, hond door het dolle, dove opa en laat ik mijn gemoedstoestand maar achterwege. Gelukkig is dit probleem getackeld zullen we maar zeggen. Kon ik weer terug naar mijn werk om verder af te gaan vinken. 

Hidde om half 6 opgehaald bij de opvang en meteen doorgereden om Loetje weg te brengen. Die rook en zag Cécile (zijn "opvoeder") en was niet meer te houden. Een knuffel kon er niet meer vanaf. Goed tekenen dat ze er zin in had! De rest van de avond een gespannen Hidde gehad. Huilen omdat hij nu al iedereen van belang mist. Zoveel vragen naar de bekende weg. Ook wij hadden natuurlijk de zenuwen. Verder ons beziggehouden met de laatste klaarmaak-klusjes. 

Na een gebroken nacht stond stipt om 6.15u taxi opa Jan voor de deur. Ons hele hebben en houwen kon net in de auto, haha. Mijn vader heeft ons een fijne rit bezorgd en keurig op tijd (zonder files) afgezet op Schiphol. Na een extra dikke afscheidsknuffel de vertrekhal ingedoken. Wat was het er al druk. Maar alles liep voorspoedig. Deze keer geen speciale assistentie aangevraagd. Was de vorige keer zo'n wassen neus en Hidde kan goed omgaan met wachten. Als hij maar veel uitgelegd krijgt en onze nabijheid heeft. Hij wordt dan heel aanhankelijk. Maar is vooral ook geïnteresseerd wat hij allemaal ziet. Geen detail ontgaat hem. Het duurde heel lang voordat we mochten boarden (waren de laatste zone). Met speciale assistentie hadden we meteen erin gemogen. Maar we zagen dat nu niet als voordeel. Beter in de ruime hal van Schiphol nog wat lopen, dan opgesloten in het vliegtuig. Zitten we daarna al lang genoeg! 

Opstijgen ging vlot, mooi weggedraaid boven Zandvoort, het circuit, de duinen en de bollenvelden. Even gezwaaid naar onze vrienden in Noordwijk (de Zwaantjes). Vergeleken met 3 jaar geleden was het interieur verbeterd. Betere tv'tjes.... heel belangrijk. Verder 3x een eetmoment en fijn cabinepersoneel. Helaas ook 3x flinke turbulentie, waarvan 1x meer dan 20 minuten. Imre trok aardig wit weg en kneep mijn hand fijn. Hidde vraagt wat het is, maar kijkt niet op of om, de film was belangrijker. Koen vraagt dan altijd aan mij wat dat is... deze keer was mijn verklaring dat "een auto ook wel eens een hobbelige weg over moet". Terwijl ik natuurlijk ook peentjes zweet. Maar zolang de stewardessen nog rondlopen zie ik geen probleem.                                                                                                                                                  Intussen had Hidde ontdekt dat hij zijn lip in een flesje spa blauw kon zuigen. Met als resultaat zijn eerste zuigzoen! Hij heeft een hele blauw/rode plek boven zijn lip! En hij had al zo'n kapotte mond door schrale plekken. Dat worden mooie foto's de eerste dagen!                        Een uur voor landing werd Hidde ineens ziek, we merkten al bij het eten dat hij niet zichzelf was. Hij kan niet aangeven wat hij voelt, dus we moeten alle symptomen afgaan. Hij zei te moeten spugen. Dus zakje onder zijn mond gehouden en stewardess geïnformeerd. Maar geen resultaat. Zijn huilbui getroost, zijn vestje opengeritst en hem naar de wc gestuurd. Dat luchtte al enorm op. Hij was beter zei hij. Vermoedelijk volle buik, warm en spanning. Na een heel rappe landing kon de trui uit, de warmte in. Maar ook meteen weer welkom op Hato (vliegveld Curaçao); neem de tijd, poko poko, omslachtig. Je laat wel meteen alles los. We werden, samen met nog 4 gezinnen, opgehaald door het busje van CDTC (therapiecentrum). Zij zetten je bij je resort af. Het blijft een shock om over Curaçao te rijden, voordat je bij de kustplaatsen aankomt. Veel zwerfvuil, armoede, honden, autochtonen mannen aan het bier. Dan voel je je echt zo'n "witte Westerling", maar je weet ook dat door ons de economie blijft draaien. Heel duaal.                                                                                                                                           We hebben een prachtig appartement dat uitkijkt op de zee en het therapiecentrum. Zwembad op 10 meter van onze tuin en het is er heel rustig. Dank voor de tip Zwaantjes, Simone en Wilma! Als eerste is het van levensbelang (voor Imre en Hidde) om de zwemkleding te vinden, inclusief koffer overhoop halen! Zij het zwembad in, wij het huis inrichten. En toen...de shock van ons leven!!!!

Ik kijk toevallig de tuin in staan daar ineens 4 mensen op de stoep, met een bak lekkers! We beseften allebei even niet wie we zagen. Zo onverwachts. De ZWAANTJES! Onze vrienden uit Noordwijk! We hebben hen hier 3 jaar geleden ontmoet en meteen een enorme connectie. Sindsdien zien we elkaar minimaal 2x per jaar en zijn Imre en Jet samen op surfkamp geweest. Ze hebben als verrassing ook de therapie geboekt een zijn een dag eerder aangekomen. Ze wisten dit al sinds januari en hebben dit heel knap voor zich gehouden. De boefjes!   Tranen van geluk en ongeloof. Heb Koen voor het eerst in zijn leven WTF horen zeggen. Kinderen dolblij. En natuurlijk in de avond naar onze favoriete plek; Hemingway. Hidde bestelde zalf (=zalm). Sommige woorden kan hij nog steeds niet uitspreken.                                              Tegen 20u ging eerst bij Imre het "lichtje uit". En daarna om 20.45u snel met z'n allen op één oor. Om 2.45u kwam Hidde bij ons. Ze waren allebei wakker. Heerlijk dat tijdsverschil. Helaas kan Hidde tussen ons in niet rustig liggen, hij beweegt en friemelt de hele tijd. Hij ging zelf terug naar zijn bed om nog wat te rusten. Zo konden wij slapen tot 5.15u. Daarna genoten van de zonsopkomst. Om 7u moest er gezwommen worden. Koen is met Imre en Hidde baantjes gaan trekken en daarna hebben ze nog gesnorkeld in de zee. Nu is het wachten op het boodschappenpakket...dat zou er gisterenmiddag al zijn... poko poko...wen er maar vast aan.